‘Happiness only real when shared’

18 juli 2025 - 13:34 Noortje Hooghiem

Het zijn bekende woorden voor iedereen die ooit de film Into the Wild heeft gezien. De film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, vertelt het verhaal van Chris McCandless, ook wel bekend als Alexander Supertramp. Een jonge universiteitsstudent die zich afzette tegen alles wat de moderne samenleving hem probeerde op te leggen. Hij zocht vrijheid in de natuur, tijdens een soloreis door de VS naar de wildernis van Alaska. Daar vond hij rust, maar uiteindelijk ook zijn tragische einde.

Ik herinner me nog goed mijn eerste, verre soloreis. Niet naar Alaska, maar naar Lombok. Ik dacht dat ik mezelf zou gaan vinden, een soort ‘Eat, Pray, Love’ moment: voeten in het zand, smoothiebowl in de hand en niemand die me iets kon maken. Maar in plaats daarvan werd ik geconfronteerd met mezelf. En die viel op dag één toch wat tegen. Ik voelde me verloren, ongemakkelijk en vroeg me af waarom ik dacht dat dit zo'n goed idee zou zijn. Een diner voor één bleek toch een stuk minder romantisch dan voor twee.

Afijn. Niets wat een goede nachtrust niet kon oplossen, dacht ik. Ik besloot de volgende dag te gaan surfen. Iets wat me altijd instant blij maakt, vooral wanneer de temperaturen zo hoog zijn dat ik mezelf niet in een strakke wetsuit hoef te hijsen. Bikini aan, en gaan. Alleen had ik één klein detail over het hoofd gezien: je rug insmeren is best lastig als je alleen bent. Want ja, wie kan daar nou bij? Resultaat: een vuurrode achterkant en tanlines die me, inmiddels jaren later, nog altijd aan Lombok doen herinneren.

Ik besloot me niet uit het veld te laten slaan, en boekte op dag drie een tocht door de rijstvelden met een lokale gids. Deze keer wél goed beschermd. Ik bleek de enige te zijn die zich had ingeschreven, dus het was hij en ik, dwalend door de prachtige groene terrassen. Engels sprak hij vrijwel niet, dus uitleg over de omgeving zat er helaas niet in. In plaats daarvan liep ik zes uur lang geruisloos achter hem aan, terwijl hij keer op keer dezelfde zin uit het lied Don’t Worry, Be Happy neuriede. Ik probeerde het te omarmen, maar was blij toen het voorbij was.

Maar toen, nadat ik me voor de zoveelste keer had afgevraagd of alleen reizen wel iets voor mij was, gebeurde er op dag vier iets onverwachts. Ik ontmoette mensen. Werd uitgenodigd om mee te eten met andere reizigers. Voerde mooie gesprekken met locals. En werd verleid door een knappe Peruaan die me, met ontbloot bovenlijf en ontspannen glimlach, uitnodigde om een stukje te rijden op zijn motor. Diezelfde avond zaten we samen op zijn favoriete plek op het eiland, ver weg van de bewoonde wereld, te staren naar de lucht die langzaam oranje kleurde. Cliché? Zeker. Magisch? Ook dat.

En het was dat moment, dat ik de woorden van Chris McCandless ineens begreep. Geluk is inderdaad leuker om te delen. Al denk ik wel dat hij één ding vergat: sommige dingen moet je eerst alleen meemaken, voor je ze écht samen kunt beleven.

Alleen reizen leert je je eigen gezelschap te omarmen. Je leert vallen, opstaan én smeren. Je leert ongemak te verdragen en soms de stilte uit te zitten. En heel af en toe, als je geluk hebt, beland je in je eigen film. Waarin je achter op de motor stapt bij iemand die je naam niet kan uitspreken, maar wél weet waar je de zon het mooist ziet verdwijnen achter de horizon. En dan is alles, voor heel even, precies zoals het moet zijn.

Noortje Hooghiem

Redacteur Noortje heeft een voorliefde voor persoonlijke verhalen en een passie voor reizen. Waar ze eerder achter de schermen van televisie werkte, schrijft ze nu voor Reisbizz en TripTalk. En dat doet ze het allerliefst op een plek waar de zon schijnt, de zee dichtbij is en de wifi meewerkt.