Of ik een stukje zou kunnen schrijven over winterbeleving op sneeuwbestemmingen. Maar ik bén helemaal geen liefhebber van wintervakanties. Althans, als het op skiën uit […]
Eind mei werd ik uitgenodigd om de Europa League finale in Dublin bij te wonen. Een prachtig evenement, dus ik hoefde niet lang na te […]
De IPW 2024 (International Pow Wow), de grootste inkoopbeurs qua toerisme voor de USA, vond dit jaar plaats in Los Angeles. Ruim 5.700 ‘buyers’, ‘sellers’ […]
Op Europa na is Azië het door Reisbizz Magazine-columnist/blogger Kees Bikker meest bezochte continent. “Twee keer heb ik het werelddeel zelfs zonder te vliegen bezocht, […]
Europees treinreizen is volgens Reisbizz Magazine-columnist Harri Theirlynck net vrijen: “Als je het graag wilt, wordt het steeds leuker.” In de Steden & Treinreizen Special […]
In onze dynamische reiswereld is het cruciaal om niet alleen vooruit te dénken, maar ook om daadwerkelijk vooruit te plánnen. Als redacteur, zelfstandig reisagent én […]
In het voorwoord van de nieuwe editie van Reisbizz Magazine vraagt Natasja Hoogstede aandacht van de oude rotten in het vak. Zij nodigt hen uit […]
In het voorwoord van de nieuwe editie van Reisbizz Magazine vraagt Natasja Hoogstede aandacht van de oude rotten in het vak. Zij nodigt hen uit hun verhaal/werkervaring te delen en zo meer jonge mensen naar de sector te trekken. Een van de reacties was die van Coby van Dongen, die de reiswereld als geen ander kent.
Twee voordeuren, twee verschillende levens. Het klinkt bijna als een dubbelleven. Heel eerlijk moet ik je bekennen dat dat ook zo voelt, and I love it. De ene voordeur dicht trekken brengt in mijn geval een compleet ander leven en andersom. Sinds afgelopen lente heb ik een tweede voordeur, en wel in het buitenland zoals je van een globetrotter mag verwachten. Nee nee, niet op Bali, niet op de Seychellen maar “gewoon“ in Griekenland.
De telefoon gaat. “Goedemiddag, met Baltus Communications.”“Goedemiddag met de Vakantiebeursorganisatie… Kent u de Vakantiebeurs?” Een diepe moedeloosheid maakt zich meester van mij. Een gemoedstoestand waar ik deze zomervakantie wel vaker in verkeerde. Want wat hebben we het er weer van langs gekregen hè. En met ‘we’ bedoel ik de reisindustrie. Bosbranden, extreem weer, zware regenval, overstromingen, hagel, zinderende hitte.
De vakantie zit er weer op en op de eerste barbecues en tuinfeesten worden de vakantieverhalen alweer rondgebazuind. Mensen zijn naar Colombia, Indonesië en Costa Rica gevlogen en dat via soms krankzinnige omwegen. Terwijl de KLM een hele waaier van mooie bestemmingen heeft die je nonstop kan bereiken vanaf Schiphol. Dat betekent dus: instappen in Amsterdam en uitstappen op je bestemming. De praktijk is vaak anders, dankzij het krankzinnige prijsmodel van KLM en haar collega’s.
Het zal niemand ontgaan zijn: gisteren nam de reisbranche afscheid van een icoon uit onze branche, Coby van Dongen. 47 jaar inzet voor ‘haar’ bedrijf de Jong Intra Vakanties. Ze werd bejubeld door aandeelhouders, medewerkers en de branche. Liefkozend een vrouw in een mannenwereld genoemd, kortom een ode!
Trots, enorm trots op mezelf! Op 1 april 2023 was ik namelijk 15 jaar ZRA en als ik op die jaren terugkijk, dan kan ik alleen maar concluderen dat ik in 2008 de juiste beslissing heb genomen. Het was in die tijd spannend om ‘voor jezelf’ te beginnen als mobiel reisadviseur. Zo werd het toen nog genoemd. En met maar drie franchiseorganisaties was de keuze ook niet reuze. Maar ik heb het gedaan: mijn baan bij het reisbureau opgezegd en met een handvol familie en vrienden als klanten de stap maar mooi gezet.
De laatste tijd zie ik in verschillende reismedia artikelen naar voren komen die de reisbranche in een negatief daglicht stellen vanwege de CO2-uitstoot die vliegreizen veroorzaken. Mevrouw Doets vindt vliegen niet meer verstandig, de Partij voor de Dieren wil de Vakantiebeurs eigenlijk verbieden en Femke Sleegers van Reclame Fossielvrij wil vliegen het liefst helemaal afschaffen.
De verborgen commissie leidt ertoe dat er nog veel ZRA’s roepen dat ze niet duurder zijn dan internet. ‘Verborgen’, want het is vast geen geheim dat de hotels ons commissie bieden, net zoals ze die geven aan Booking.com en consorten. Dit is dus een deel van ons verdienmodel. Ik zeg bewust een deel. Want waar is dat andere deel?
‘Netjes schoongemaakt!’ De buitenlandse schoonmaakster op het toilet in de Vakantiebeurs keek mij vragend aan… Met een mondiaal gebaar stak ik dus maar mijn duim omhoog. Ze glunderde van oor tot oor. Iedereen vindt het leuk om gecomplimenteerd te worden: van de schoonmaakster tot en met de president van de Verenigde Staten. Het maakt niet uit wat je beroep is of in welke bedrijfstak je werkzaam bent, waardering ontvangen maakt mensen blij.
De hectische, maar overvolle zomermaanden zijn achter de rug en we focussen ons weer op het boekingsseizoen 22/23. “Hoe gaat het met je bedrijf” is nu ook een veel gestelde vraag.
De ‘oude’ Claudia, dat was de Claudia voor Corona die door drukte nooit naar workshops, presentaties en netwerkbijeenkomsten ging. Studiereizen idem dito, het moet wel EXACT passen bij mijn aanbod wil ik me aanmelden. Kortzichtig, dat vind ik nu. Ook nu ik het weer goed druk heb en mijn dagen gemakkelijk vul met het maken van boekingen maak ik graag tijd voor alles wat me slimmer, handiger en beter maakt.
Eén van de voordelen die ik zag bij mijn start als zelfstandig reisadviseur was het vinden van een mooie balans tussen werk en ‘andere tijd’. Mijn doel was kwaliteit, dus niet zoveel mogelijk, maar één boeking per week.
Het is niet te missen; we hebben er in de branche wederom een nieuw filter bij. De Tv-commercial; ‘LHBTI-friendly accommodations waar we trots op mogen zijn’ komt dagelijks meerdere keren voorbij. Persoonlijk vind ik het erg dat het überhaupt nodig is. Het zou toch een basisvoorwaarde moeten zijn om in onze hospitality driven reiswereld een plek te vinden waar je je ongeachte sekse of seksuele voorkeur veilig kunt voelen?
En opeens zijn we midden in het hoogseizoen beland en begint een groot aantal mensen aan hun welverdiende vakantie. De documenten worden voorbereid, het paspoort wordt uit het stof gehaald en zorgeloos vertrekt men in grote getale naar Schiphol. Voor elke klant is er dit keer VIP-service geregeld, zodat men lekker snel door de douane begeleid wordt en zelfs al binnen vijf minuten door de security controle is. Er is geen enkele rij, want onze klanten hoeven nergens te wachten.
Als ik het over treinen heb, denk ik altijd aan mijn vader, die een absolute treinfanaat was. Vooral de historische stoomtreinen, of ‘locs’ zoals hij het altijd noemde. Treinen overal ter wereld zijn mij dan ook met de paplepel ingegoten, van oude treinen in Canada tot de stoomtrein in Dieren.
Ja, that’s me. Niet altijd hoor maar afgelopen zaterdag zeker wel. Even voor degene die het sprookje niet kennen; er was eens een prins die op zoek was naar een prinses om mee te trouwen. Een meisje - compleet verregend en in lompen - klopt aan bij het paleis. Ze beweert dat ze een heuse prinses is. Niemand gelooft haar, vooral de koningin niet.
Dát was lang geleden! Weer eens een aanvraag van een klant die gewoon een eenvoudige excursiereis wilde boeken naar Italië. Veel eisen had ze niet: er moest wat kunst en cultuur in zitten en misschien nog iets culinairs. Een beetje reisadviseur weet dan dat je in Italië sowieso goed zit. Vertrek? Doe maar ergens in mei. Ook prima, er zijn reizen zat in die maand. Er was echter een dingetje: mevrouw, nog niet zo lang weduwe, reist alleen. Ik voelde gelijk de bui alweer hangen.
Afgelopen week was ik op reis door Andalusië. Al lang geleden gepland en dat was maar goed ook, anders was ik wellicht niet gegaan. Als je me twee weken geleden namelijk vroeg hoe het met me ging zei ik louter “druk druk”. Het waren weer dagen die als vanouds geleid werden door TO DO lijstjes om het hoofd niet over te laten lopen. Zo nam ik samen met moeder een vlucht naar Malaga om haar lang gekoesterde wens te vervullen; ze wilde graag een rondreis door Andalusië maken. Flamenco, tapas, shoppen, fietsen door Granada, wat sightseeing in Sevilla en uitrusten in Marbella; we deden het allemaal!
Zoals veel reisagenten en ZRA's wel zullen herkennen heb ik nooit meer écht vakantie. Aan de andere kant is het gevoel van werken me inmiddels ook vreemd sinds ik me in deze branche begeef. Beroepsdeformatie, dat is het en alhoewel het woord nog best senang klinkt, ziet Wikipedia het toch wel als een ‘buikpijn dingetje’ in mijn ogen.
Music, food and that special Jamaican vibe. Ik had erover gelezen voor mijn vertrek, maar het was iets wat ik zelf moest voelen. En na een aantal dagen werd mij duidelijk dat je dit inderdaad niet in de boekjes kunt lezen.
Stel: je zoent op een FAM-trip voor je hotelkamerdeur, na drie prikkelende cocktails, ineens met die onverwacht leuke IT-jongen/vrouw. De volgende dag vind je in je mailbox een mini-enquête: ‘Hoe vond je de ervaring van gisteravond?’ (Op een schaal van 1-5), ‘Hoe ervaarde je de tongzoen van gisteravond?’, ‘Heb je nog tips voor verbetering?’ (Jouw tips kunnen ons helpen de beleving te intensiveren). En tot slot: ‘Heeft u er bezwaar tegen als we u over deze enquête terugbellen?’
Zomaar een datum, zo maar een moment, zo maar een reisbureau op de Veluwe. Maar wat een mooie datum en wat een speciale dag is het weer vandaag. Eén en één is twee, de wereld gaat open en per direct stromen de vele reisaanvragen weer binnen.
Pas vroeg iemand aan mij: ‘Hey Jose, ga je nu alweer weg? Lekker leven heb jij zo hè?’ Ja, zei ik met een big smile. Dat is het zeker. Als ik bij de bakker zou werken, dan zou ik veel taartjes eten en dan zijn ze nog steeds lekker.
De dagen worden alweer wat langer en die donkere sombere januari maand is inmiddels weer voorbij. De wereld opent zicht stap voor stap.
‘Vaker op reis, hang zelf de slingers op en doe wat je blij maakt’De kop van mijn eerste post van 2022. Geen slechte voornemens toch? Daar moet ik er toch zeker een paar van kunnen afvinken. Dus hola.. mijn eerste trip is een feit. Ik trap het jaar af met een citytrip naar één van de vier grootste steden van Europa, Madrid.. here I come.
Al weken zat Frank Sinatra in mijn hoofd te spoken maar op 10 december, nadat mijn antigeentest negatief in de mailbox zat voor mijn vlucht op 11 december, kon ik het eindelijk van de daken schreeuwen…. “start spreading the news”…. New York, New York here I come (back)!
Er zijn van die momenten dat we in Nederland een echte eenheid kunnen zijn en dat we weer totaal verbroederen. Wat heb ik genoten van de blijdschap en positieve vibes, zoals we deze het afgelopen weekend in Abu Dhabi zagen. We juichten en lachten en gingen massaal uit ons dak met trots en ongekende saamhorigheid. Wat voelde dat goed.
Donkere dagen, volle IC’S, code zwart, sportscholen in de avond dicht, oplopende besmettingen, weer heel veel nieuwe reisbeperkingen, landen die (weer) op slot gaan, je wordt er echt niet vrolijk van. Probeer dan maar eens positief te blijven.
Terwijl ik druk ben met de vele reispapieren voor de decembermaand, komt er opeens een foto voorbij van onze leveranciersdag van tien jaar geleden. We staan daar als een groep ondernemers trots geposeerd achter de vlag van The Travel Club. Ik zie blije gezichten.
Als ik dit thuis wel eens vraag, maar wat als? Dan roept iemand hier steevast; ‘Wat als mijn tante ballen had? Dan was het mijn oom!’Maar even zonder dollen, momenteel is dit toch de vraag die ons reisagenten het meest gesteld wordt.
We naderen het einde van het jaar. Doorgaans is dit de saaiste tijd van een jaar, de dagen worden korter en grijzer. En al meer dan 20 jaar is dit voor mij de aftrap van het nieuwe boekingsseizoen.
Geduld is een schone zaak, voor een ieder een bekend spreekwoord en voor vele een levensles. Voor mij in ieder geval wel. Het gevoel van lang moeten wachten voordat er iets gaat gebeuren en dan een kriebel in je buik krijgen van opwinding als je weet dat het gaat gebeuren. Het is bijna zover, uren aftellen en uitkijken naar dat ene moment.
Geduld is een schone zaak, voor een ieder een bekend spreekwoord en voor vele een levensles. Voor mij in ieder geval wel. Het gevoel van lang moeten wachten voordat er iets gaat gebeuren en dan een kriebel in je buik krijgen van opwinding als je weet dat het gaat gebeuren. Het is bijna zover, uren aftellen en uitkijken naar dat ene moment.
Na bijna 1,5 jaar Covid-19 ellende, leek het mij tijd om mijn manier van reizen boeken eens kritisch onder de loep te nemen. Niet dat ik voorheen zomaar wat deed en onnodig veel risico nam, maar zelf een vakantie in elkaar fabrieken, zoals ik dat noem, daar draaide ik mijn hand niet voor om. Maatwerk was en is mijn specialisatie. En tussendoor een kant en klare pakketreis, graag! Lekker makkelijk inboeken en door!
Het loslaten van het afgelopen jaar om straks weer sterker terug te komen. Nu we opgaan in natuur met kleurenpracht, heeft de reisbranche met kriebels in de buik de deuren weer wijd opengezet. En terwijl vele gezinnen nu volop genieten van hun herfstvakantie, ben ik zelf weer vol energie aan de slag gegaan.
In september had ik het voorrecht om na een jaar weer op reis te mogen gaan. Het werd Griekenland, een combinatie van Mykonos en Santorini. We informeren onze klanten zo goed mogelijk over alle bepalingen per land, naast de normaal geldende informatieverstrekking over reis en bestemming. Steeds interessanter werd het dan ook voor mij om nu zelf op reis te gaan en dit alles nu zelf te gaan ervaren.
De mailbox stroomt weer vol, de appjes komen ook veel binnen en de telefoon blijft weer heerlijk rinkelen. Mensen willen weer op vakantie! En laat, vakanties boeken, nou datgeen zijn wat ik het allerleukste vind om te doen. Eindelijk na 19 maanden mijn eigen werk kunnen doen!
Alsof er geen code oranje meer bestaat op de wereld, voegde easyJet onlangs aan haar winterschema bestemmingen toe in Egypte en Marokko. Vertrokken er passagiers naar Sri Lanka en gaat TUI in België volgende maand gewoon weer beginnen met reizen naar Mexico, Dubai en de Kaapverdische Eilanden uit te voeren. En naar het knaloranje Barbados wordt in oktober een famtrip georganiseerd. En waarom ook eigenlijk niet?
Je bent op Schiphol. Beetje onwennig, weer veel mensen om je heen, vragen die rondvliegen zoals hoe en waar moet ik nou mijn koffer inchecken. Oeps, ik mis een label voor mijn koffer. Een lachende beveiligingsdame bij de tassencontrole, de lange wandeling naar de gate, en wachten tot je mag instappen terwijl je ondertussen naar buiten kijkt en vliegtuigen ziet vertrekken en ziet aankomen.
Juist bij de start van de schitterende Indian Summer, is Canada de eerste bestemming buiten Europa die sinds deze week weer open is. Dit is het moment dat in Canada de bossen naar prachtig oranje/rood verkleuren. De kleurenpaletten zijn weer volop in heel Canada te bewonderen in de maanden september en oktober. De Canadese vlag, voorzien van het blad van de esdoorn, wappert ons uitnodigend tegemoet.
Neem na terugkomst van je vakantie even een dag om te ‘landen’, is het advies wat ik vaak meegeef aan vrienden en familie. Dan kun je nog even extra nagenieten en verdwijnt het relaxte vakantiegevoel niet zo snel. Koffer uitpakken, wasjes doen en je in alle rust voorbereiden voor de komende drukke periode op je werk.
Weliswaar nog niet naar de bestemmingen buiten Europa, maar hopelijk is dat ook snel weer mogelijk. We zijn blij met dat wat er wel is, ook minder ver weg zijn er voldoende 'hidden gems' te vinden. Met het opengaan van de Europese grenzen, ging mijn reisbureau op volle toeren van de eerste naar de vijfde versnelling. Wat een verademing om eindelijk weer met onze passie bezig te mogen zijn. Omdat het zomerseizoen al lang gestart was, werd het een last-minute-inhaal-modus van snel beslissen en schakelen.
Het zou er bijna bij zijn ingeschoten. Door alle heisa rondom de nasleep van het faillissement van mijn werkgever, voorbereidingen voor mijn eigen doorstart en last but not leat onze verhuizing naar een thuiswerk-proof-woning, moest er ook nog nagedacht worden over waar we deze zomer naartoe zouden gaan.
Het woord testen is ‘hot’, maar wat is een test nu eigenlijk? Volgens het puzzelwoordenboek kan je er verschillende betekenissen aan hangen: aan een proef onderwerpen, beproeven, de proef op de som nemen, onderzoeken, overhoren en toetsen. Een bijzondere betekenis die ze er aan geven is psychologisch spel. Is dat nu wat de Nederlandse overheid doet? Een psychologisch spel?
Wat een week ligt er achter ons: Europa is op geel gezet met zelfs wat frisse stukjes groen ertussen. De reisbranche is hier blij mee. We kunnen en mogen eindelijk weer doen wat we het liefste doen: reizen samenstellen en boeken.
Een evenement is een georganiseerde gebeurtenis waarbij een veelheid aan mensen betrokken zijn. Evenementen kunnen variëren van plaatselijke tot grote internationale evenementen, van eendaagse tot meerdaagse evenementen. Vakantie is een aaneengesloten periode van vrije tijd waarbij ontspanning, periode van niet werken en rust centraal staan. Een periode waarin gerecreëerd kan worden en/of gereisd, van nationaal tot internationaal.Zoek de verschillen, of moet ik zeggen overeenkomsten, want eigenlijk hebben we meer overeenkomsten dan verschillen. Waarom ziet Economische Zaken dan wel meer verschillen dan overeenkomsten?
Het jaar 2020 was het jaar van vouchers, van annuleren en omboeken. Vervolgens kwamen de codes, kleurcodes van geel naar oranje en naar rood. Rood werd donkerrood, daarna nagenoeg zwart, zodat we allemaal in een verplichte ademstilte terecht kwamen. Vliegtuigen aan de grond en reisagenten verplichte sabbatical of elders aan het werk. Tijdelijk, of het werd “adieu reiswereld”.
Woensdagavond, in een klein restaurantje trakteer ik op een etentje, omdat mijn beste vriendin jarig is. We vieren mooie momenten en dat de boekingen bij mij weer aantrekken. Opeens voel ik mijn telefoon trillen. Van een collega krijg ik een appje dat de Balearen vanaf 16 juli op oranje gaan.
Het is weer een bont gebeuren met de wisselende reisadviezen, van oranje naar geel, van geel naar groen en toch weer terug naar oranje. Niet alleen de reisadviezen zijn grillig, maar ook het virus is grillig. Is het niet de Alpha variant, dan komt de Delta variant om de hoek kijken. Wat zal de volgende variant zijn? Gelukkig heeft het Griekse alfabet ‘maar’ 24 letters.
Steeds vaker ben ik me ervan bewust dat reizen een essentieel onderdeel van ons leven is. Zeker nu we er al zo lang in worden beperkt. Hoe je het ook wendt of keert, een reis beïnvloedt op een positieve manier je stemming. Sterker nog, ik ben er van overtuigd dat het je veerkracht laat toenemen.
Vroeger was vliegen een luxe. Het was decadent en zeker niet voor de kleine beurs weggelegd. Het was een reis met een gouden randje; opgepoetst bestek en glazen en de koffer mocht nog gratis mee.
Wanneer een klant mij vraagt waar ik naartoe ga op vakantie, reageer ik enthousiast dat ik weer naar Azië ga. “En je zoon dan, gaat die mee?”, vraagt de klant. “Jazeker, mijn zoon, nu twaalf jaar, gaat al sinds hij 1,5 jaar oud is mee naar Azië.” De klant vraagt zich duidelijk af waarom ik met mijn kind naar Azië ga. “Ik laat mijn zoon heel graag mooie plekjes in Azië zien”, leg ik haar uit. “Dat je dat durft”, is het antwoord. “Waarom niet?”, vraag ik haar. “Geen idee”, zegt ze. “Nooit over nagedacht.”
Ik geef eigenlijk nooit mijn privénummer aan mijn klanten. Werk en privé houd ik graag gescheiden. Daar ben ik heel stellig in. Zo zou ik het bijzonder vervelend vinden als ik tijdens een voetbalwedstrijd een zakelijk telefoontje zou krijgen. Ja echt, je hebt mensen die bellen tijdens de voetbal!
De reisbranche is eigenlijk één groot kleurenpalet. De kleur oranje staat daar het laatste jaar centraal in. Vroeger was ik groot fan van ‘oranje’ en volgden we fanatiek het schaatsen en het Nederlands elftal op televisie. Groot was het feest toen ik een prijs won bij Visa creditcard en mee mocht naar Stuttgart om de wedstrijd bij te wonen van Nederland tegen de ‘Weisse Beinen’, Oranje tegen Oranje. Want ook de voetballers van Ivoorkust spelen in het oranje.
Van medewerkers van D-reizen kun je zeggen wat je wil, maar dat zij een groot oranje hart hebben, dat is inmiddels wel duidelijk geworden. Want reken maar: ruim zeven weken na het faillissement zit een harde oranje kern nog steeds te wachten op het ene na het andere verlossende woord. Antwoorden op vragen als: komt er een doorstart, wie wordt de doorstarter, gaat de merknaam mee en nu nog die ene vraag: krijg ik een nieuw contract? De oranjekoorts begon al vroeg dit jaar.
Wat een fijn nieuws kregen wij twee weken geleden. De versoepelingen werden doorgezet en vervolgens gingen de seinen om te reizen weer op groen. Maar was het allemaal maar zo simpel als bij een verkeerslicht, waarbij je bij oranje nog even wat extra gas geeft (of misschien wel juist in de remmen schiet). Nee… laatst genoemde kleur zit ons nog wel eens dwars.
Hoera we mogen weer! Het zal weer wennen worden straks. Gewoon met een kleine 200 passagiers tegelijk in een B737 op weg naar Alanya of Gran Canaria. Om vervolgens in een tjokvolle transferbus naar je resort te rijden, waar alle 1400 kamers bezet zijn en er geen bedje meer aan het zwembad te vinden is. Gezellig ouderwets op vakantie.
Na weer een avondje persconferentie stap ik deze ochtend met een geheel ander gevoel mijn bed uit. Ik was al vroeg wakker vanwege het vrolijke gekwetter van de vogels in de tuin. Mijn hond loopt ook onrustig om mij heen te dartelen dus wandelen wij samen om 06.30 uur al buiten.
In de Telegraaf trok de directeur van het SGR de betaalstromen in de reisbranche openlijk in twijfel. Ik denk dat iedereen in de reisbranche inmiddels wel zover is, dat er onmiddellijk naar een goede inrichting van de betaalstructuur moet worden gekeken. Daarbij moet vooral voor de klant helder zijn waar zijn geld naar toe gaat en wie het wanneer incasseert.
Ken je dat? Nog even scrollen door je feed op Instagram voordat je gaat slapen? Je kunt er gewoonweg niet omheen. De foto’s van Hazes en zijn nieuwe liefje. Liefdesverklaringen over en weer. Hartje hier, kusje daar, hij is verliefd en niet een beetje ook.
Even was er hoop voor veel reisbedrijven. Op maandag 12 april mocht het ANVR alsnog haar opwachting maken bij Mona Keijzer herself. Samen met Erik Jan Reuver van het SGR toog Frank Oostdam naar de virtuele spreekkamer van de staatssecretaris. Vooraf was al wel duidelijk dat er niet veel spreektijd zou zijn. Zo waren de VvKR, ZRA’s en DTRU niet uitgenodigd. Geen onlogische wens, want het afgelopen jaar waren de noden van juist deze takken van de reisbranche niet echt helder uitgelicht naar de politiek toe.
Het doek is dan toch definitief gevallen. Een inkt zwarte dag voor de hele branche. D-reizen is failliet verklaard en meer dan 1100 collega’s zijn hun baan kwijt. Geheel onverwachts sta je op straat. Al snel zie ik op social media de berichten voorbij komen van collega franchisers die zich alweer hebben aangesloten bij een andere partij.
Ouwe jongens krentenbrood: vakbroeders die het ene moment nog een biertje met elkaar drinken tijdens een vakbeurs, studiereis of congres vliegen elkaar in het voorjaar van 2021 in de haren als een stel straatschoffies. Dit hadden we een jaar geleden toch niet durven voorspellen?
Maandagochtend 11:00 uur popte er in één keer een berichtje in mijn telefoon op. Nieuwsgierig als ik ben open ik het direct en zie dat dit in een oude studiereis groepsapp is van Silverjet. Wat was dat trouwens een fantastische studiereis door Oman.
Het was deze week weer bal in de reissector. De ontwikkelingen volgden elkaar snel op en een beetje scenarioschrijver had alleen al aan de rechtszaak tussen de reisbureaus vs. SGR en de Staat voldoende materiaal om drie seizoenen op Netflix te vullen.
Het was het gesprek van de dag deze week, het interview met onze geliefde Marco Borsato. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik heimelijk verliefd ben geweest op deze man. Op één of andere manier wist hij tijdens zijn concerten de juiste snaar te raken.
Er was nog net geen euforie toen in het voorjaar van 2020 in amper een maand tijd het systeem van coronavouchers werd opgetuigd door de reisbranche. Er kon even adem worden gehaald, de zomer zien te overleven. Met de beste hoop voor wat daarna zou komen. Een tweede coronagolf, dat was iets waar niemand aan durfde te denken.
De wereld gaat weer een klein beetje open. Althans, zo voelt het voor mij wel op deze woensdagmorgen. Na weken thuis te hebben gewerkt mogen wij de deuren weer openen.