Claudia Wolswijk in het bijzondere Botswana: ‘Waanzinnig mooie wake up call’

Eindelijk, na een prachtige maar lange rit vanuit Johannesburg, gevolgd door een warm welkom door de staff leg ik mijn sneakers omgekeerd naast me neer op het nachtkastje. Mijn lijf gestrekt op het heerlijke bed, mijn ogen gericht op de opengeritste voorkant van de tent. Het woeste geluid van de rivier suist en overstemt bijna alle bush geluiden die ik bij aankomst hoorde. De nacht verschijnt, alleen de maan doet nog haar werk. Ontspannen maar met een hoofd vol indrukken dommel ik in slaap…

Adrenalinekick
Ongeveer zo had ik me mijn eerste nacht in Botswana voorgesteld. Het gevoel na de eerste nacht kan ik echter beter beschrijven als een uren durende adrenalinekick in de nacht met een gelukzalig gevoel bij zonsopkomst. Dit was fantastisch, en al kan ik proberen het te omschrijven, je moet het eigenlijk zelf ervaren. De schreeuw van een baviaan, de roep van vogels en het middenin de nacht je luxe tent uit moeten voor een toiletbezoek; dit is wat het doet.

Safari 2.0 
Safari in Tuli, het zuidoosten van Botswana is anders. Anders dan in de Okavanga Delta, anders dan Zuid-Afrika, waar ook ik al jaren ervoor al een aantal fantastische belevingen had. Wat het zo anders maakt? Om te starten: geen land in Afrika is zo veilig, financieel gezond en operationeel op orde als Botswana. Het maakt het land één van de prettigste bestemmingen in Afrika voor reizigers. Eye opener 1.

Daarnaast is Botswana als bestemming in mijn ogen rauw, ruig en zo puur. Safari 2.0 dus. Er zijn geen hekken en geweren om het wild onder controle te houden. Je vertrouwt op je rangers, en wellicht nog belangrijker: zij op jou. Eye opener 2. Een humeurige Tuli olifant die geen zin heeft in jouw gestaar zal dit meer dan duidelijk aangeven en dan zal je ranger je maar om één ding vragen: intense rust en stilte. Het gedrag van de dieren leren lezen dus, waanzinnig.

Dit klinkt enorm spannend, en dat was het ook. Maar het is juist wat het zo bijzonder maakt. Wij als mensen zijn hier op bezoek, en voor mijn gevoel is dat exact zoals het zou moeten zijn. Maar liefst 40 procent van het land is gereserveerd voor wildlife! Hoewel de parken voor iedereen toegankelijk zijn, leeft een groot deel van dit wild in privéconcessies. Koro River Camp bevindt zich ook in zo’n gebied. Een enorm uitgestrekt gebied vol prachtige ‘koppies’ en de mooiste, oudste Baobab bomen, veel wild en relatief weinig toerisme. Zo wordt er zo min mogelijk schade aan de natuur aangericht.

Wandelsafari

Wandelsafari
Het was een prachtige zonnige dag en na een heerlijke sundowner kwam ik terug in het camp. Tijd voor weer een heerlijk diner. Dit keer werden we naar het Koro Island Camp gebracht, het meer remote zusje van River Camp. Misschien heb je het in mijn Instagram story’s gezien, het was een feestje vol gezang door de staff. Toen de ranger na de laatste hap vroeg of we morgen misschien een wandelsafari wilde maken in plaats van een gamedrive, moest ik even schakelen. “Eh, wandelen als in lopen, op de grond, zonder auto?“ “Yeeeees”, antwoordde Sakaeo, onze ranger die geboren en getogen is in Tuli Block dus iedere centimeter ervan kent. Zonder te verblikken of te verblozen zei ik: “well, ok”. En dit heb ik geweten. Het was onvergetelijk. Om 06:30 uur, na een verse kop koffie in de lounge, knoopte ik mijn veters vast, haalde mijn kniehoge sokken op, deed mijn haar in een staart en kleefde me vast als schaduw aan mijn new best friend: Sakaeo. Na een half uur lopen, middenin een droge rivierbedding stond een kudde prachtige olifanten. Er is iets aan het kijken naar olifanten terwijl je zonder enige beschutting in de vorm van een voertuig staat – je voelt je zo kwetsbaar en tegelijk zo één met de natuur. Daar stonden we dan, één Tuli ranger, één doorgewinterde Tui tracker, vijf westerse heren van middelbare leeftijd en één bibberende vrouw. Midden in de droge, stoffige Afrikaanse bush, op 150 meter verwijderd van ongeveer tien enorme olifanten. Alle acht harten stonden even stil én maakten een sprongetje tegelijkertijd. Bibberend, man, vrouw en middelbaar of niet: dit was een moment waarop al het andere irrelevant leek. Het is niet elke dag dat je dit meemaakt, en zeker iets dat je nooit meer zult vergeten. Even voor de beeldvorming: het is inmiddels ver in maart en ik droom er nog steeds over, zo geweldig was het.

Stichting Timbo
Ik eindig mijn verhaal vol liefde - ik ben een vrouw dus een tikje emotie hoort erbij, dat mag ik hier vast bekennen. Naast de ervaring die ik meemaakte heeft Stichting Timbo me misschien nog wel het meest geraakt. Opgericht in 2009 en vernoemd naar de helaas veel te vroeg overleden Tim.

Tim had veel liefde voor de immense wildernis en de schoonheid van Afrika. Tim’s oom Albert, gepassioneerd natuurbeschermer, besloot 'The Timbo Afrika Foundation' op te richten ter nagedachtenis aan zijn neefje. Het grote doel van de Stichting is het ondersteunen en opzetten van projecten voor het behoud en herstel van wildlife. De langetermijnvisie en -droom is om grote wildcorridors te creëren, van Central Tuli tot aan Mozambique.

Alles dat via de Koro Camps, en dus de Stichting, binnenkomt aan inkomsten, vloeit terug naar de community en het wildlfe dat er bij hoort. Zo is er een aantal jaar geleden gestart met het verbeteren van de veiligheid van mens en dier in het reservaat, en is er geïnvesteerd in een samenwerking met het Botswana Department of National Parks and Wildlife. Er is een kilometers lange barrière gebouwd om de locals te beschermen tegen het wildlife zoals leeuwen en olifanten. De mens wordt zo beschermd tegen het dier, en het dier blijft beschermd tegen de mens. Hier houdt het niet op, er staat nog heel wat moois te gebeuren de komende jaren.

Gids Sekaeo spotte een prachtige reuzeslak

Places to visit in 2023
Misschien heb je het al gelezen, onder andere National Geographic Traveler schrijft er over in de uitgave die nu in de winkels ligt. Tuli Block is uitgroepen tot nummer één van ‘The places to vist in 2023’. Ik kan het alleen maar onderschrijven.

Wake up call
Ik startte dit verhaal met de adrenalinekick van de eerste nacht. Achteraf moet ik er om lachen. Het besef dat ik een vuurvliegje aanzag voor een zaklamp…deed me beseffen dat ik als westerse vrouw nog heel wat te leren heb van de natuur. Letterlijk en figuurlijk een waanzinnig mooie wake up call.

P.S. Ga even naar de Youtube- of de LinkedIn-pagina van The Africa Experience. Ze zijn op zoek naar vrijwilligers die tegen een kleine vergoeding voor het verblijf graag hard werken en zich begeven tussen de olifanten, zebra’s en wildebeesten. Wifi is er, dus in de avond kun je prima reizen boeken voor je gasten. Je snapt wel waar ik me deze zomer minimaal een weekje begeef.