26 november 2024

De dubbeldikke rode draad van Jan Lokhoff

31 maart 2023 - 11:44 Redactie Reisbizz

In 1982 heb jij het vakblad de Reisrevue opgericht met hierin toonaangevende journalistiek. Je hebt een lange periode om op terug te kijken waarin veel is gebeurd. Hoe kijk je hierop terug?
‘Journalistiek over de balie’ luidde de kop boven mijn introductiestukje in het eerste nummer. De redactionele formule richtte zich 100 procent op informatief nieuws voor balie-employés (zo noemde je reisverkopers toen) waardoor zij met meer productkennis beter konden verkopen. Dat sloeg in als een bom. Ik gebruikte daarvoor een 25-tal journalisten met enige kennis van de reisbranche die op freelancebasis vlak voor de deadline telkens dezelfde bedrijven moesten bellen om te vissen naar (product)nieuws. Balie blij, bedrijven blij.

Die actieve nieuwsgaring is door de jaren heen de basis van het succes gebleven. Eén van die freelancers was Paul Eldering, een echte newsgetter die ik in 1983 meteen in vaste dienst nam toen ik dat kon betalen. Door die aanpak stroomden de advertenties trouwens bijna vanzelf binnen...

Wat viel je zwaar?
Dat ik mijn oude werkgever Wim Freni van het daarvoor enige vakblad ‘d i t’ heel snel wegconcurreerde. In 1983 was ik bijna rond met hem voor een overname met een ererol voor hem, maar op het laatste moment durfde hij dat niet aan. Kort daarna overleed hij plotseling.

Waar bewaar je warme herinneringen aan?
De branchebrede waardering voor wat Reisrevue teweegbracht en de fantastische response op alle spin-offs.

Als we die periode afzetten tegen de journalistiek van de vakbladen die je nu ziet, welke verschillen zijn er? Welke trends zie je?
Er worden nu te veel persberichten 1-op-1 gepubliceerd en veel te weinig proactief naar onderwerpen gezocht. Er is duidelijk sprake van naar de mond schrijverij uit angst advertenties te verliezen. Als je een goed vakblad maakt, is de lezer de baas en niet de adverteerder. Van kritische vragen in interviews is vrijwel geen sprake.

Goede trend is wat ik maar even noem ‘social journalism’. Reisbizz hanteert dat goed in het magazine en met haar Society, de TravDay idem dito. Dat zouden ze veel meer moeten doen, want je ziet dat marktpartijen steeds meer in die rol duiken. De vakbladen hebben de apen leren klimmen; ze geven te makkelijk het initiatief weg, ze moeten blijven innoveren en voorop blijven lopen.

Je organiseerde toen al veel activiteiten voor de branche, zoals reisadviseur van het jaar. Wil je daar nog iets over delen?
Dat waren cashcows en de lezers waren er dolblij mee. Sponsors stonden in de rij, op alle events was het enorm druk. Ik zou heel veel appruimte nodig hebben om alle successen uit de loop der jaren te noemen. Een groot aantal zou makkelijk in een nieuw jasje te gieten zijn om het succes ermee van toen nu weer te evenaren.

Je bent gestopt met het schrijven van blogs. Is het echt mooi geweest?
Ja, eigenlijk wel, al jeuken mijn handen alweer na twee weken. Er gebeurt weer zoveel. Ook de vele honderden reacties op mijn afscheidsblog op socials, onder die blog en per mail maakten dat ik me bijna schuldig voelde door te stoppen. Al die woorden van dank, ik was er echt beduusd van.

Heb je tot slot nog een mooie anekdote over jouw carrière binnen de reisindustrie?
Ik richtte in de nineties de Reis Management Club op met Elvia als hoofdsponsor. Dat was qua grootte de tweede reisverzekeraar na de Europeesche. Toen die van de RMC hoorden, eisten ze een sponsorschap op. Maar ja, hoe verkoop je dat aan ‘founder’ Elvia? Dat lukte door Elvia voor te houden dat zij als hoofdsponsor het grotere Europeesche bij events en publicaties de tweede viool kon laten spelen. Het ging om enorme sponsorfees...