Sandra Vestjens: Dit was echt een vinkje op mijn bucketlist

Op 24 januari is het dan eindelijk zover en vliegen we vanuit Buenos Aires in ruim drie uur naar Ushuaia, de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld. Bij aankomst schijnt de zon, maar binnen een uur heeft het al twee keer geregend. Na de lunch rijden we door de stad en hebben we vrije tijd. Ik baal, want ik wil naar het schip. Het kan me niet snel genoeg beginnen! Eenmaal op het schip wordt ik naar balkonhut 701 gebracht. We zitten pal naast de brug. De hut is prachtig en luxe en heeft voldoende opbergruimte. Met champagne toosten we op een mooie reis.

Om 05.44 uur worden we wakker geschud in bed. De zon schijnt, maar het gaat behoorlijk tekeer op zee. De wind fluit langs het balkon alsof het theewater kookt en ondanks dat we op 7 hoog zitten spat het water tegen het raam. Net voordat we gaan ontbijten is het eerst zeeziekte pilletje nodig. Snel ga ik naar het restaurant en plof op de eerste stoel die ik tegenkom bij andere mensen aan tafel. Na drie happen zakt het misselijke gevoel al en dat is heel fijn.

Falkland Eilanden
Als we Stanley binnenvaren, de hoofdstad van de Falkland Eilanden, gaan we van boord met de zodiac. We stappen in de bus naar Gypsy Cove, daar waar de Magellan pinguins zijn. Dit is de enige plek waar we deze soort kunnen zien. Maar omdat er nog twee andere cruiseschepen zijn, is het er behoorlijk druk.

We zitten net klaar voor een lezing als deze abrupt wordt gestopt omdat er blauwe vinvissen en humpback whales rondom de boot zwemmen. Het moment dat de blauwe vinvis naast de boot opduikt, was écht een vinkje op mijn bucketlist.

Liefde op het eerste gezicht
We varen verder en naderen de kant. We zien duizenden pinguïns staan. De meeste in een grote kolonie, maar ook enkele kleine groepjes. Mijn hoop om dichtbij te komen groeit. Er staan ook een paar Gentoo pinguïns tussen. Na een aantal lezingen over pinguïns van de Pinguïnoloog beginnen we ze sneller te herkennen.

Er is één hele nieuwsgierige pinguïn. Terwijl ik op mijn hurken zit, kijken we elkaar aan. Dit moet liefde op het eerste gezicht zijn. Negentig minuten mogen we aan wal blijven, maar ik kan maar geen afscheid nemen van deze prachtige beestjes. We worden de laatste zodiac ingeveegd. Tot ziens Gold Harbour.

Tekst gaat door onder de foto

We vervolgen de reis en passeren langzaam enorme ijsbergen als we door de Weddel Sea cruisen. Net als we in onze pyjama in het zonnetje op het balkon staan, breekt er een gigantisch stuk ijs van een voorbij drijvende gletsjer af die met een hoop geraas de zee in gaat. We kleden ons aan en haasten ons naar het glazen balkon wat de kapitein uit de zijkant van het schip heeft geschoven. Heel gaaf om zo kort langs het ijs te varen. Drie uur lang staan we te staren en te genieten. Lunch doen we ook buiten op het dek, want we willen geen walvis, pinguïn of zeehond missen.

Helden certificaat
4 februari is de dag van de helden: we gaan zwemmen in Antarctisch water. De watertemperatuur is 3 graden. We kleden ons uit en lopen hand in hand het water in. “Uitademen, kou is een emotie, uitschakelen dat gevoel, denk aan iets warms, het is maar even…” Al deze gedachten gaan door mijn hoofd. En dan zakken we in het water totdat onze schouders onder zijn. Eenmaal aan de kant gekomen wordt geroepen dat we nog een keer moeten gaan. Nadat ik voor de tweede keer het water uitloop, lijken er duizend naalden in mijn voeten te steken. Dit voelt niet koud, maar wel pijnlijk. Eenmaal op de kant gaat mijn hele lichaam tintelen, dat voelt fijn.

Volgens de pre-cap moeten we de wekker om 05.00 uur zetten omdat we dan Paradise Bay invaren. Wanneer ik de gordijnen open, zie ik nog net een bultrug duiken. Verder is het vooral mistig. Heel mysterieus doemt een driemaster op in de mist. Het lijkt wel een setting van een film. We varen voorbij en even later roept de kapitein via de boordradio dat er een fout is gemaakt: er is een verkeerd slot geboekt. We kunnen dus niet in Paradise Bay aan anker, maar moeten een stuk verder varen. Veel mist en weinig zicht verder zijn we aan de beurt en stappen in de zodiac om initieel gletsjers te gaan bekijken. Al snel duiken er gigantische walvissen op vlak voor onze zodiac. Een prachtig gezicht, hoe hij met zijn bek open omhoog komt om al het krill te vangen dat hier zit. Uiteindelijk duikt hij verder weg en varen we richting de Argentijnse nederzetting aan wal.

Tekst gaat door onder de foto

IJsschots kerkhof
Aan wal zien we een hele zee vol met ijsschotsen achter de heuvel, ook wel een ijsschots kerkhof genoemd. Dit is werkelijk waar een prachtig gezicht! Omdat we door de sneeuw lopen en de zon heerlijk voelbaar is, krijgen we wintersport visioenen en zouden we het liefst een stoel in de sneeuw zetten en genieten onder het genot van een heerlijke warme chocolademelk. Na nog een half uur te hebben rondgewandeld en genoten van de pinguïns is dit avontuur dan écht voorbij, terug maar het schip. Ik stap in de zodiac en kijk nog één keer om naar de pinguïns aan land. Ik schiet vol, ik zal ze missen die schattige pinguïns! Genoten van ieder moment en iedere excursie.

We varen met de zodiac voorzichtig tussen de drijvende ijsstukken. Allerlei stukken botsen tegen de zodiac aan wat hem stevig doet schudden. Je zou bijna bang worden dat de zodiac erdoor gaat lekken. Gelukkig heeft een zodiac meerdere luchtkamers en is deze in staat om met slechts twee ervan nog verder te kunnen varen. Maar liever niet natuurlijk. Terug op het schip duiken we nog even de sauna in voordat de champagne party met een praatje van de kapitein begint. Hij vertelt dat we nu aan de terugreis beginnen via de Drake-passage. Raar idee dat je op maandagavond vertrekt en pas zaterdagmiddag thuis komt. De flessen wijn gaan tijdens de champagne party als zoete broodjes over de toonbank en daarna gaan we naar Nikkei om voor het laatst in het specialiteitenrestaurant te dineren.

Blijven eten
Tijdens de eerste dag van de twee zeedagen waarbij we de Drake-passage over steken, zorgen redelijk wat golven ervoor dat overal wat rustiger is. Je moet blijven eten om de misselijkheid voor te blijven. De zeekaart is inmiddels volledig ingekleurd en in de middag krijgen we een presentatie van de foto’s die de huisfotograaf heeft gemaakt. Er zitten mooie plaatjes tussen, maar zelf hebben we ook ruim 2.000 foto’s gemaakt. Dat wordt nog een hele klus qua keuze voordat het album klaar is. We doen nog gauw even mee aan de bingo waar we ook zien dat niet alle leden van de crew zeemansbenen hebben.

Tekst gaat door onder de foto

Aan alle goede dingen komt een eind
Eenmaal terug in Ushuaia schijnt de zon en is het met 18 graden uitzonderlijk goed weer. Zelden hebben ze zulk mooi weer hier vertelt de gids in de bus. We rijden naar het Nationale Park Tierra del Fuego, oftewel Vuurland, en kopen hier voor 1000 peso’s een originele stempel voor in ons paspoort die met liefde word aangebracht. Het uitzicht op Encenada is spectaculair. Er landt een Garancho (soort roofvogel) en ik kan hem van dichtbij vastleggen op de gevoelige plaat. Dan gaan we door naar het La Acigami meer met op de achtergrond de 2200 meter hoge bergen van Chili. We maken een korte wandeling langs de meest prachtige uitzichten. En dan weer door naar Lapataia baai waar snelweg nummer 3 eindigt die in Alaska begint. De weg van Alaska naar deze baai in Vuurland is maar liefst 17.848 kilometer lang en daarmee de langste weg ter wereld.

We nemen afscheid van de Australiërs, Schotten, Zwitsers en andere Nederlanders waarmee we kennis hebben gemaakt deze cruise. Nog snel doen we wat laatste inkopen en halen we een stempel van Ushuaia. Dan is het helaas tijd om naar het vliegveld te gaan, op naar huis.